Ilusioz mendiaz gozatzen duten emakume aske guztiak bildu nahi ditugu proiektu honetan.

Afrontamos este reto con ilusión y con muchas ganas de motivar a todas aquellas que disfrutan en la montaña desarrollando aquella actividad en la que se sienten libres.

Amets eginez, sentituz, esperientzia berriak bizi eta konpartitzea dugu helburu.


EMAKUMEA ETA MENDIA bultzatzea.


Soñar, sentir, vivir experiencias y compartirlas es uno de los objetivos claves de este club. Pero nuestro verdadero reto es FOMENTAR EL DEPORTE FEMENINO, en donde cada una de nosotras pueda aportar su granito de arena a éste, nuestro club.

neskalatzaileak@gmail.com

609249094 (ANA)

620244691 (IDOIA)

(SOLEDAD)

Mendiaz goza dezagun.

Este es un blog para que disfrutemos de la montaña.

(ikusi bideoa/ver video)

lunes

RIGLOSEN ETA PEÑA RUEBAN ESKALATZEN

Bestelako plana nuen astebururako ostegunean mezu hauek jaso nituenean.-“El finde nos vamos a Riglos, si vienes estoy x ti a muerte” -. “Asteburun Riglosea goiez, animetan??”
 Berehala burua dantzan nuela jarri nintzen, baina Riglosen inoiz eskalatu gabe eta hango paretatzar hoiek…?? Erabakia hartuta zegoen, ezin nion plan berriari ezezkorik eman. Hala ba, lau telefono dei, erosketa batzuk eta Rigloserako bidean negoen ostiral arratsaldean. Hitz-aspertu arina gidatu bitartean eta konturatzerako, hantxe.
Jende ugari bildu ginen bertan, handik eta hemendik etorritakoak. Beraz, larunbat goizean sokalagunak banatu eta bakoitzak bereari ekin genion. Han aurkitu nuen neure burua, 200 metrotako paretaren aurrean, Peña Rueban hain zuzen ere, bihotza tripetan sentitzen nuelarik. Baina hori bai, banekien ondoan nituen bi lagunak “ondoan” nituela. Eta halaxe izan ere, egiten nituen mugimendu guztiengatik txalotu ninduten, nituen zalantza guztiak pazientzia haundiz argitu eta halakoak egiteko gai nintzela sentitzen lagundu zidaten.
 Barre egin genuen, argazkiak atera, pareko bidea egiten ari zirenei kasu egin eta momentu bakoitza eguzkitan gozatu paretan zintzilik ginen bitartean.
Ez dut gogoratzen bidearen izena, bai luze bakoitzaren zailtasun maila, baina hau ez da “reseña” bat. Konpainia onean igarotako pasadizo baten kontakizuna baizik. Hala, bakoitzak berea bukatu ostean berriro Riglos-eko herrian elkartu ginen afaria konpartitzeko, gaueko freskuran, ardoa, solasaldia eta eguneko sentsazioak dastatuz. Baina ostia! Hotz egiten zuen. Eta hala afaria bukatuta, bederatzi petsona sartu ginen furgoneta barrura, ohera joateko gogo haundirik gabe.
Hurrengo eguneko eginbeharra ere finkatuta zegoen gutxi gora behera eta nire ilusioa elikatzen jarraitzeko, igandean “mallo” etako bat eskalatzera hurbildu ginen lau lagun. Oraingo bidea motzagoa eta errazagoa izan arren ez zen itsusia batere. Dudak eta beldurrak hurbildu ziren nigana nik ireki beharreko luzeak tokatu zitzaizkidanean, baina han zeuden berriro ondoan soka lagunak, nigan sinisten, topera motibatzen eta posible nuela esaten.
Beraz, zuontzat, mila esker, nire “ondoan” egon zaretenoi..
Naiara

2 comentarios:

  1. ¡¡¡Zorionak Naiara!! zure Rigloseko lehenengo bidde-luzea egiteko. Eta zeneraman lagunekin ez da batere saila ondo pasatzea.

    ResponderEliminar
  2. Tus primeros pasitos, primeras viitas, primeros larguitos....segui aurrera.. eurre.
    Hurrengorarte me apunto!!! con menisco o sin él... quiero más fiestuki dentro de la furgo de la Vaska y esas canciones tan tarantantan... Que viva el vino... y que corra...

    ResponderEliminar